Küçük kızımızı kaybettiğimizde Ekim 2015'ti, tam ikinci üç aylık döneme girmişken, o zaman fark etmemiştim ama hayatım ve daha önce olduğum kişi sonsuza dek değişecekti._cc781905-5cde-3194 -bb3b-136bad5cf58d_

​

Bir çocuğu ilk haftalarda kaybederseniz, bu biraz daha az acı verici, daha az anlamlıdır, o zaman çok daha sonra olursa, muhtemelen geçmişte bu şekilde düşünmekten suçlu bulunmuş olsam bile, kendinizi toparlayabilir, tekrar deneyebilirsiniz şeklinde genel bir varsayım vardır. ve günlük hayatınıza devam edin. 

​

Yas tuttuğunuz için bir şekilde özür dilemeniz gerektiğini hissediyorsunuz, kederin veya herhangi bir üzüntü belirtisinin zayıflık olduğunu gösteriyorsunuz ve insanların bunun hakkında konuşmak istemediklerini çok çabuk anlıyorsunuz, bu yüzden her şeyi içinizde tutuyorsunuz ve toparlamaya çalışıyorsunuz. bu korkunç olay olmadan önce bıraktığın yerden, hiç olmamış gibi. 

​

Ben de aynen öyle yaptım, hastaneden eve geldim ve ertesi gün çamaşır yıkadım, güveç pişirdim ve bir hafta sonra işe geri döndüm ve hayat hemen hemen normale döndü, bu o zamanlar bir şey değildi. hayatımızda yaşadığımız korkunç an ve artık devam edebiliriz. 

​

Tek bir sorun vardı, içimde parçalanıyordum, hissettiğim acı haddinden fazla bunaltıcıydı, suçluluk duygusu, boğucu bir kayıp duygusu ama kimsenin bilmemesini sağladım, öylece oturduğum pek çok gece oldu. herkes uyurken banyoda hıçkıra hıçkıra ağlıyordum, kederimle kimseyi rahatsız etmek istemiyordum, ara sıra kocam beni bulurdu ve beni teselli etmeye çalıştığı için onu kutsasın, ama ben onu dışladım, kıskandım ve aynı zamanda ona içerledim. Olanlarla hesaplaşmayı başarmış, yoluna devam etmiş, daha sonra onun da sessizce acı çektiğini ve insanlar olarak hepimizin farklı şekillerde yas tuttuğunu fark edecektim. Doğru ya da yanlış yoktur.  

​

Önümüzdeki birkaç yıl içinde, yavaş yavaş bir parça düştüm, çok sıkı tuttuğum bu duygular hayatımın her yerinde parçalandı, işimi yapma, evimize bakma, eş olma, etkileşim kurma yeteneğimi. ailemle birlikte hepsi bana yardım etmeye ve destek olmaya çalıştı. Hepsinden önemlisi, iki çocuğumuza iyi bir anne olamayacağımı hissettim, bunun için hissettiğim suçluluk, kayıp hissine yeni eklendi. Anne olmayı hak etmediğimi hissettim ve sonunda bu, burada olmam gerekip gerekmediğini sorgulamama yol açtı. Dünyayı dışladım, sosyal etkinliklerden kaçındım ve katılmak zorunda olmadığım hiçbir şeye katılmamak için bahaneler uydurdum, kendime olan güvenimi kaybettim ve yavaş yavaş özgüvenim kayboldu.  

​

Derinlerde bir yerde yardıma ihtiyacım olduğunu biliyordum, bunun kendi başıma çözemeyeceğim bir şey olduğunu biliyordum, birkaç kez yardıma erişmeye çalıştım, ancak telefon etmeniz veya form doldurmanız gerekiyordu, bu noktada yapamadım' Bırakın yazmayı, sözcükleri ağzımdan bile çıkaramadım, ben de devam ettim. Sonra bir gün rutin bir GP randevum vardı, gördüğüm doktor notlarımı okudu ve bana nasıl olduğumu sordu. Nedenini açıklayamıyorum, son birkaç yılda pek çok kişi bana bunu sordu  arkadaşlar, aile, ama ben her zaman bir şeylerin ters gittiğini inkar etmiştim. Bu sefer farklıydı, sanki sel kapakları açıldı, her şey ortaya çıktı. Konuşurken ve ağlarken gerçekten titriyordum, sanırım tamamen rahatlamıştım, sonunda nasıl hissettiğimi yüksek sesle söyleyebildim. 

​

Doktorum çok tatlıydı, dinledi, yargılamadı, dürüst ve çok destekleyiciydi.  

Yardım bulmaya çalıştığımı ancak kelimeleri ağzımdan çıkaramadığımı söyledim, bu yüzden ben onun masasında otururken benim için Time Norfolk ile iletişime geçti ve ilk toplantımı organize etti._cc781905-5cde-3194-bb3b -136bad5cf58d_

​

İlk görüşmeme gittiğim günü dün gibi hatırlıyorum. Kocam benimle geldi, yağmurlu gri bir gündü ve bu, bu sürece başlamakla ilgili sahip olduğum endişe duygusunu artırıyor gibiydi. GP'mle konuşmak kendiliğinden olmuştu, bu farklıydı. O acı verici yere geri dönmek zorunda kalacaktım, sel kapıları açılmış olsa da, dört yıl boyunca bu duyguları olabildiğince aşağıya ittikten sonra, onları yüzeye geri getirmeme izin vermek hala çok zordu.  

​

Bizi karşılayan iki hanım çok tatlıydı, Time Norfolk'un neyle ilgili olduğunu, süreci ve istersem bana nasıl yardımcı olabileceklerini açıkladılar. 

​

O sırada nasıl hissettiğinle ilgili sorular soran bir anket doldurmam gerekti, her soru bende yankılanıyor gibiydi ve yalnız olmadığımı, delirmediğimi ve oradayken aklımı kaybetmediğimi fark etmeye başladım. tıpkı benim gibi, benim gibi hisseden diğer kadınlar mıydı? 

​

Bir yerin açılmasını beklemek zorunda kaldım ve ardından danışmanlık seanslarıma başlayabildim. 

​

Beni destekleyen hanımefendi çok hoştu, ilgiliydi, fazla konuşmadı. Kendi yolunu bulmana izin verdiler ama bir şekilde tüm olanlara anlam vermeye başladım. Nasıl olduğunu gerçekten tarif edemiyorum, zordu, çok zordu ve çoğu haftalar her seanstan sersemlemiş, bitkin ve duygusal olarak tükenmiş olarak çıkıyordum. Konuştuklarımızı sindirmek birkaç gün sürerdi, doğal olarak kocam nasıl geçindiğimi sorardı, ama onunla konuşmak için birkaç güne ihtiyacım olduğunu fark ederdim, yavaş yavaş anlaşmaya başladım. Ne olmuştu. Kocam ve ben uzun süredir gecikmiş konuşmalar yapabildik ve ailemizi tekrar bir araya getirmeye başladık. 

​

Time Norfolk'a yeterince teşekkür edemem; Onların yardımını ve desteğini almasaydım nerede olurdum bilmiyorum, beni tekrar bulmama yardım ettiler ve bana umut verdiler, bir daha asla hissetmeyeceğimi düşündüğüm bir şey. 

​

2015 yılında Royal Parks Yarı maratonuna katılmak için antrenman yaparken hamile olduğumu öğrendim, tabii ki gelişen olaylar nedeniyle katılamadım, hep yapmak istediğim bir şeydi._cc781905-5cde-3194- bb3b-136bad5cf58d_

Şimdi kendimi çok daha iyi bir yerde hissederek, bu yıl Ekim ayında katılmak için kaydoldum ve Time Norfolk'a yardıma koşuyorum. Bu, Time Norfolk'un benim gibi insanları desteklemeye devam etmesine ve ihtiyaç duydukları kaynakları sağlamaya yardımcı olma yöntemim. 

​

Beni yanlış anlamayın, hala kötü günlerim var ama Time Norfolk, o kötü günlerle başa çıkmanın bir yolunu bulmama yardım etti. Bitiş çizgisini geçmek büyük bir başarı olacak, hem kişisel olarak benim için hem de Time Norfolk ve her zaman ailemizin bir parçası olacak olan küçük kızım Libby için toplayabileceğimi umduğum para için x_cc781905-5cde-3194 -bb3b-136bad5cf58d_